Hope The Greatest Force!

Hope The Greatest Force!

My Dear Students,

I told you that force is an external agency…

And told you that it tends to change the state of the body.

I told you that Force can move the body or stop its motion.

I told you that Force develops stress and strain.

And I also told you that to resist Force strength is required.

Now, My Dear Students I tell you that

The Force goes beyond Mechanics’ domain 

It governs life’s joy, its loss, its strain

A push to grow, to love, to strive

Force inspires the essence of being alive

My Dear Students,

From the pull of dreams to weight of care

The Force within us is always there

Resilience is the strength that resists life’s stride 

And Hope the greatest Force that keeps hearts open wide!

Dr. Mahendra Ingale, Teacher of Mechanics 

Pune, April 9, 2025

ज्योतिर्लिंगांच्या कुशीतील जिंतूर!

ज्योतिर्लिंगांच्या कुशीतील जिंतूर!

माझी विभाग प्रमुख उपयोजित यंत्रशास्त्र या पदावर शासकिय तंत्रनिकेतन, जिंतूर येथे पदोन्नतीने बदली झाली होती. त्याआधी पत्नीची छत्रपती संभाजी नगर येथे बदली झालेली होती. मुले जळगावला शिकायला राहणार होतीं. त्यामुळे जिंतूरला जातांना मनात एक हुर हूर होती.

माझ्या बदलीचे आदेश निघाले आहेत हे समजल्यावर, मुळचे जळगांवचे पण प्राध्यापक म्हणून जिंतूर येथे कार्यरत असलेले माझे विद्यार्थी श्री के एम ठाकूर यांना आनंद झाला व ते मला भेटायला आले. जळगांवला, एसएसबीटी अभियांत्रिकी महाविद्यालयात व नंतर शासकीय तंत्रनिकेतनात माझ्या सोबत असलेले, धार्मिक वृत्तीचे, श्री एस बी महाजन यांनी, माझी राहण्याची व्यवस्था त्यांच्या सोबत करुन ठेवली होती. नंतर गव्हर्मेंट आय टी आय चे प्राचार्य श्री पी के चौधरीही जिंतूरला असल्याचे समजलें.

६ डिसेंबर २००१ रोजी मी  या पदावर रुजू झालो. जळगांव वरून मी महालक्ष्मीचे दोन किलो पेढे नेले होते. लहान तंत्रनिकेतन असल्याने, फक्त ६५ लोक कार्यरत होते. शिल्लक राहिलेले पेढे मी कॉलनीतील मुलांना वाटले.

परभणी जिल्ह्यातील जिंतूर हे तालुक्याचे ठिकाण. प्रत्येक जिल्ह्यात एक तंत्रनिकेतन या शासनाच्या धोरणानुसार, परभणी जिल्ह्यासाठी, १९८३ मधे, जिंतूर पासून ४ किलोमीटर अंतरावर, येलदरी रोडवर, तंत्रशिक्षण राज्यमंत्री श्री. गणेश दुधगांवकर यांच्या प्रयत्नाने शासकीय तंत्रनिकेतन सुरू करण्यात आले.

हाताचा तळवा पसरून त्याकडे बघितले असता, तीन बाजूंना तीन ज्योतिर्लिंग; एका बाजूला वेरुळचे घृष्णेश्वर, दुसऱ्या बाजूला परळीचे वैजनाथ, तिसऱ्या बाजूला औंढा येथील नागनाथ व माधोमध जिंतूर वसलेले मला दिसले .

हुतात्मा स्मारकाजवळ हायस्कूल मधे शिक्षक असलेले श्री भंडारे सर यांचेकडे आम्ही राहत असू. सालस व्यक्तिमत्वाचे श्री भांडारे सर अपुलकीने आम्हाला चहा व गप्पा गोष्टींकरिता बोलवायचे.

जळगाव-जिंतूर २४० कि मी अंतर. जळगांव वरून, माझ्या उनो कारने, मी, श्री चौधरी सर व श्री किशोर ठाकूर, सकाळी लवकर निघुन सिल्लोड, भोकरदन मार्गे राजूरला येवून थांबायचो व गणपतीचे दर्शन घेऊन जिंतूरला पोहचायचो. विक एंडला जळगांवला परत येत असू. तो प्रवास अतिशय आनंदी असायचा. विषय येव्हडे असायचे की वेळ कमी पडायचा.

जिंतूरला आम्ही सर्व जण श्री पेशकार यांच्या घरगुती मेस मधे जेवायला जायचो. मराठवाडा मुक्ती संग्राम सुरू असतांना, त्यांच्या घरासमोरील दगडी चौकात, रझाकारांनी केलेल्या अनेक अत्याचाराच्या घटनां बद्दल त्यांनी सांगितले.

आमच्या विभागातील प्रयोग शाळा सहाय्यक श्री भोजने हे जिंतूर तालुका कर्मचारी संघटनेचेही अध्यक्ष होते. त्यामुळे त्यामुळे प्रशासकीय व वैक्तिक स्वरुपाची कामे सहजरित्या पार पडत. श्री सरकटे यांच्या मदतीने कम्युनिटी पॉलिटेक्निकची कमांडर जीप अतिशय कमी खर्चात दुरुस्त करून घेतली. तिचा विविध प्रशिक्षण कार्यक्रमात जिल्हाभर जाण्याकरिता उपयोग व्हायचा. 

प्राचार्य आर डी विर्धे यांच्या कन्या राजश्री संस्थेत मेकॅनिकल ब्रँच मधे शिकत असल्याने, परीक्षेच्या काळात ते रजेवर होते तेंव्हा प्राचार्य व चीफ कंट्रोलर म्हणून काम करतांना सर्वांनी सहकार्य केल्यामुळे परीक्षा सुरळीतपणे पार पडली. उत्कृष्ट काम करणाऱ्यांचा गुणगौरव करून मी त्यांना प्रशस्तीपत्रके दिली.

स्थापत्य विभाग प्रमुख, श्री. प्रशांत पट्टलवार यांनी, Amway Training Prrogram मधे भेट दिले जाणारे, Tough Times Never Last, But Tough People Do ! हे बेस्ट सेलर असलेले पुस्तक मला भेट दिले. श्रद्धा, संघर्ष व प्रार्थना यांच्या बळावर  किती आश्चर्यकारक गोष्टी घडू शकतात हे धर्मगुरू Robert Shuller यांनी या पुस्तकात सांगितले आहे. या पुस्तकाचा माझ्यावर खूप प्रभाव पडला. यातील अनेक विचार व त्यावर आधारित, तयार केलेल्या अनेक प्रोत्साहनपर गोष्टी मी प्रशिक्षण कार्यक्रमात सांगत असे.

If God Is With Me, Who Is Against?

With faith, say, ‘Move!’, and the Mountain will move! 

हे त्यातील माझे आवडते विचार!

माझे एक सहकारी प्रशासकीय बाबींशी निगडित गंभीर प्रकरणाला सामोरे जात होते, त्यामुळे त्यांची येथे बदली झाली होती व चौकाशी सुरू होती. मला भेटुन त्यांनी प्रकरणाची माहिती दिली. मी संघटनेचा पदाधिकारी असल्याने, नागरी सेवा अधिनियमाचा माझा अभ्यास असल्याने तसेच प्रशाकीय अनुभव असल्याने या प्रकरणात मी त्यांना मार्गदर्शन व सहकार्य करावे अशी अपेक्षा त्यांनी व्यक्त केली.  तसेच दर शनिवारी खुलदाबाद येथे भद्रा मारोतीच्या दर्शनाला जातो तेंव्हा माझी शनिवारची रजा मंजूर करावी अशी विनंती त्यांनी केली. उर्वरीत दिवसात कोणत्याही वेळेस, काहीही काम सांगितल्यास त्यास मी नाही म्हणार नाही हे त्यांनी सांगितले. गोपनीय अहवाल लिहायच्या वेळेस, केलेल्या ९२ कामांची यादी, त्यांनी कागद पत्रांसह माझ्याकडे दिली. कागद पत्रांची शहानिशा करून, आवश्यक ती टिपणे लिहून व वस्तुनिष्ठपणे मुल्यांकन करून मी त्यांचा गोपनिय अहवाल लिहला. त्याचा त्यांना फायदा झाला. महाराष्ट्र लोकसेवा आयोगाकडून निवड होउन ते अधिक चांगल्या जागी रुजू झाले.

१७ जुलै २०२२ रोजी मी परत जळगांव कडे निघालो. आठ महिन्याच्या या कालावधीत, प्रा. सोनोपंत दांडेकर लिखित ज्ञानेश्वरी व तुकारामची गाथा हे ग्रंथ माझ्यासोबत होते. प्रार्थना करण्याचे तंत्र मला अवगत झाले होते.

या काळात संस्थेतील विद्यार्थ्यांनी, कर्मचारी व सहकाऱ्यांनी मला खुप प्रेम दिले. निरोपाच्या दिवशी, समारंभ सुरू असतांना, वसतिगृह व बगीच्याची देखभाल करणारे शिपाई श्री रामा भराडी आत आले. संस्थेच्या आवारातील फुलांचा लहानसा गुच्छ त्यांच्या हातात होता.पाणवलेल्या डोळ्यांनी त्यांनी तो माझ्या हातात दिला व निघून गेले. मी हात जोडून सर्वांचे आभार मानले. फुलांचा तो लहानसा गुच्छ आजही माझ्या डोळ्यांसमोर आहे!

प्रा. डॉ. महेंद्र इंगळे, पुणे @ एप्रिल ९, २०२५

मला आवडलेल्या धुळे शहराकरिता…

मला आवडलेल्या धुळे शहराकरिता…

महाराष्ट्र लोकसेवा आयोगाकडून, अधिव्याख्याता, उपयोजित यंत्रशास्त्र पदावर निवड झाल्यानंतर, मी ८ ऑक्टोबर १९८९ रोजी शासकिय तंत्रनिकेत, धुळे येथे रुजू  झालो.

त्यापूर्वी मी कॉलेज ऑफ इंजिनिअरिंग, नवलनगर (धुळे) येथे व पत्नी सहाय्यक नगर रचनाकार म्हणून धुळ्यालाच कार्यरत होतो. धुळ्याला आम्ही नवरंग कॉलोनी मधे राहत होतो. आमच्या मुलाचा जन्म धुळ्याचा. तो यूएसए मधे सॉफ्टवेअर इंजिनिअर म्हणून कार्यरत आहे. थोर अभियंता, भारत रत्न पुरस्काराने सन्मानित सर मोक्षगुंडम विश्वेश्वरैय्या यांचे कार्यस्थळ असलेले, मुख्य रस्त्याला काटकोनात असलेल्या सहा गल्ल्यांचे; गणेश उत्सव, नवरात्री व भंडारा, रंगपंचमी व त्यांतरचे सहभोजन असे उत्सव उत्साहने साजरे करणाऱ्या साध्या सरळ माणसांचे धुळे शहर मला आवडले होते. घर बांधण्याकरिता मी येथे प्लाटही घेतले होते. त्यामुळे जळगांव येथे नियुक्ती मिळण्याची संधी असतांनाही मी धुळ्याला प्राधान्य दिले.

ज्या उपयोजित यंत्र शास्त्र विभागात मी कार्यरत होतो तेथील इमारत वैशिष्ट्य पूर्ण होती. पुर्णतः सागवानी लाकडात बांधकाम असलेली ही दोन मजली इमारत! उंचच उंच एकसंघ सागवानी खांब, आडवे बीम व त्यावर लाकडी फळ्यांचे मजबूत छत असलेल्या या इमारतीत तळ मजल्यावर अप्लाइड मैकेनिक्स, काँक्रेट टेक्नोलॉजी, सॉइल मैकेनिक्स यांच्या प्रयोग शाळा, काही मेकॅनिकल इंजीनियरिंगच्या मशीन्स होत्या. वरच्या मजल्यावर मोठे सभागृह होते.

प्रवेशद्वारा जवळ आमचे लॅब असिस्टंट श्री. पुजारी व त्यांच्या समोर शिपाई श्री खरात व पाटील बसायचे. भिंतीला लागून खिडक्यांच्या खाली, गोदरेज कपाटांच्या पार्टिशनने तयार झालेल्या केबिन्स मधे, श्री एम एम पाटील, श्री के पी नारखेडे व मी बसायचो. मोकळ्या वेळी येथे गप्पांचे फड जमायचे. त्यात श्री एस टी महाजन, श्री के डी पाटील, श्री वाणी सर, श्रीमती पी आर पाटील, श्रीमती सुनंदा वैद्य मॅडम यांचा उत्साहाने सहभाग असायचा. निजामच्या कँटीन मधुन चहा मागविला जायचा. अनेकदा सहभोजनाचे कार्यक्रम व्हायचे.

या इमारतीत पूर्वी दादासाहेब रावळांचा कारखाना होता, तो बंद करून, त्यांनी १९५३ मधे, येथे खाजगी तंत्रनिकेतन सुरू केले. सुरवातीला सिविल इंजीनियरिंग कोर्स सुरू करण्यात आला होता, त्यामुळे हे कॉलेज डी सी कॉलेज म्हणून ओळखले जात होते. काही काळानंतर मेकॅनिकल हा कोर्स सुरू करण्यात आला. पुढे त्यांनी ही संस्था, इमारत व जागेसह महाराष्ट्र शासनाकडे सुपूर्त केली. 

त्यानंतर महाराष्ट्र शासनाने, १९६०-६७ या कालावधीत अधिकची जागा संपादित करून, ५२ एकर परिसरात विस्तारलेल्या शासकिय तंत्रनिकेत, धुळे या संस्थे करिता नविन प्रशासकिय  व शैक्षणिक इमारत, प्रयोग शाळा, वर्कशॉप, वसतिगृह, कुलमंत्री व प्राचार्य निवास आदी इमारतींचे बांधकाम केले.

२०१७-१८ मधे शासकिय तंत्रनिकेतन, धुळे या संस्थेचे ‘शिक्षण महर्षी दादासाहेब रावळ शासकिय तंत्रनिकेतन, धुळे’ असे नामकरण करण्यात आले.

१९९१ मधे लोकसभेच्या निवडणुका जाहीर झाल्या. मतमोजणी शासकीय तंत्रनिकेतनात करता येईल का याची पहाणी करण्या करिता जिल्हापरिषद, धुळे येथे मुख्य कार्यकारी अधिकारी असलेले श्री. मनुकुमार श्रीवास्तव संस्थेत आले. त्यांचे समवेत पोलिस उप अधिक्षक श्री. किरण शेलार होते. प्राचार्य गु. ना. आढाऊ यांनी मला बोलावून संस्थेचा परिसर तसेच उपयोजित यंत्र शास्त्र विभाग दाखविण्याच्या सूचना दिल्या. 

सार्वजनिक बांधकाम विभागाच्या अभियंत्यांनी परिसराची पाहणी करून, मत मोजणीस आवश्यक सुरक्षेच्या दृष्टिकोनातून पांझरा नदीच्या बाजुने जास्तीच्या बॅरिकेडस  उभ्या केल्या. अंतर्गत रस्त्यांची दुरुस्ती तसेच परिसराची साफसफाई करून घेतली. मत मोजणी व्यवस्थित पार पडली. श्री. बापू हरी चौरे खासदार म्हणून निवडून आल्याचे जाहीर होताच, ते माझ्यासह सर्व मतमोजणी करणाऱ्या सहकाऱ्यांना आत्यानंदाने भेटले. निवडणुक जाहीर झाल्यापासून निवडणुकीचे निकाल घोषित होई पर्यंत मी सामन्वयक म्हणुन काम करीत होतो. 

पुढे, मा. मनुकुमार श्रीवास्तव महाराष्ट्र शासनाचे मुख्य सचिव झाले. नगर विकास विभागाचे प्रधान सचिव होते तेंव्हा पुणे येथील गणेश कला क्रीडा रंगमंच येथे नगर विकास खात्याच्या स्नेह संमेलनात त्यांनी हिंदी सिनेमातील अनेक गाणी अतिशय उत्कृष्टपणे गायली. तेंव्हा त्यांचा हा वेगळाच पैलू बघायला मिळाला. अनेकदा महत्वाच्या विषयावर निर्णय घेतांना रात्री उशिरा पर्यंत टेबलवर नकाशे पसरवून ते सविस्तर चर्चा करायचे. रात्रीच्या जागरणाचा सकाळी त्यांच्या चेहऱ्यावर लवलेशही दिसत नसे. असे त्यांच्या बद्दलचे अनुभव वारिष्ठ अधिकाऱ्यांनी मला सांगितले होते. प्रशासकीय कामा निमित्ताने व संघटनेचा पदाधिकारी म्हणून माझे अनेक प्रशाकीय अधिकाऱ्यांशी संबंध आले त्यात अभ्यासू, प्रामाणिक व कर्तव्य दक्ष आधिकारी म्हणून मी मा. मनुकुमार श्रीवास्तव यांचा आवर्जुन उल्लेख करतो.

काही दिवसांपूर्वी संस्थेत गेलो तेंव्हा, उपयोजित यंत्र शास्त्र विभागाची  ही इमारत आता वापरण्यास अयोग्य म्हणून घोषित करण्यात आल्याचे समजले.  नविन इमारत बांधकामाचा प्रस्ताव मंजूर झाला असून त्याकरिता शासनाकडून निधी उपलब्ध करून देण्यात आलेला आहे. 

२०१५-१६ मधे, मी प्राचार्य म्हणून कार्यरत असतांना, धुळे जिल्ह्याचे पालकमंत्री मा. ना. दादा भुसे यांचेमार्फत तंत्रनिकेतनच्या नव्या इमारतीच्या प्रस्तावाबाबत पाठपुरावा केला होता. ते संस्थेचे माजी विद्यार्थी आहेत. 

प्रा. डॉ. महेंद्र इंगळे @ पुणे, एप्रिल ८, २०२५ 

Strength Within !

Strength Within!

The hostel was abuzz with energy following the recent chain of events. The foreign student, Snehwardhan, son of Police Chief  compelled to leave hostel due to his misdeeds, after our complaint against him. As the Hostel General Secretary, it was my responsibility to maintain discipline and integrity among students. So, we initiated a drive against unauthorised students staying in the hostel. The Student Representative Elections were announced. Seeing the enthusiasm and the support of the students, we were sure to win the election this year too. 

….And one night, an Ambassador car screeched at the hostel gate. Four or five persons stepped out. They started shouting at the gate, using abusive language. Hearing that, the students gathered at the gate, curious and concerned. I was among them. They demanded to know who Ingle was. I was about to step forward when some of my friends gripped my arm, whispering frantically that they're local goondas.

The goondas continued shouting and using abusive language. Some of my friends rushed to their rooms, grabbing steel rods used to hold mosquito nets, ready to confront the group. Their mood was fiery; they wanted to fight. But I stopped them. I directed them not to step forward, assuring them I would handle the situation myself.

They were hesitant, but eventually agreed, trusting my confidence. I asked them to close the rolling shutter gate for safety before stepping out onto the road alone.

As soon as I stood face-to-face with the goondas, one of them began to unwrap a weapon, a patta, sword-like weapon, tied to his leg. He raised it to attack, but another goonda restrained him, whispering softly, "Don't touch him." I heard it clearly. This moment revealed something crucial: At least one of them was learned and knew something about me. I realized this could work in my favour.

They asked me bluntly, "Are you Mahendra Ingle?" When I confirmed, they commanded me to come with them. I agreed, walking toward their car. From behind the gate, students shouted for me not to go, pleading desperately. I waved my hand to reassure them before sitting inside the car.

They drove me to Juhu Beach. It was midnight, the beach nearly deserted. There, they opened bottles of whisky and began drinking in front of me. Their intent was clear: They wanted to frighten me. But I stood firm, showing neither fear nor hesitation. They began boasting about their deeds, introducing themselves and detailing how terrifying their reputation was. I listened quietly. I didn’t ask them the question they were expecting: ‘Why I am here?’

Their conversation dwindled. Silence hung heavy in the air. Finally, one of them asked, “Aren't you scared?" 

I replied calmly, "No." 

He continued, "We can do anything to you here." 

I responded, "I know that." 

Again, silence.

Breaking the silence, I said confidently, "I bear no enmity against you. I don't know you. If you want to harm me, you can, but don't leave it unfinished. If I survive, remember this: You all will have to face dire consequences."

My words carried weight, spoken with unwavering resolve. One of the learned goondas stepped forward, shaking my hand, saying, "Oh, Mr. Ingle, don't take this too seriously." He then directed the group to return to the car.

As we walked back together, one of them tried to engage me in personal conversation, eventually suggesting, "Let's be friends." I agreed, replying, "Why not? Come to the college canteen tomorrow morning. We will have a tea there." 

To my surprise, the next day morning they came to canteen; and we had a chat over a tea!

That night, I realised that true power lies not in weapons but in unwavering resolve and the ability to stand firm!

Dr. Mahendra Ingale, Former Principal @ Pune, April 2, 2025

A walk- Celebration of Youth!

Heart Beats of SPCE: Part 10

A Walk-Celebration of Youth!

In the vibrant year of 1982, after the grand success of our Cultural Program, SPACE 82, we decided to throw a grand party. Perhaps this would be our last get together as SPCE students. There after, we would be busy into term work submissions and main examinations. 

Hotel Delhi Darbar at Grant Road, famous for its mouthwatering non vegetarian dishes, especially the white chicken, was chosen for the party.

Our group, featuring Nandu Ingale, Anup Sharma, Hemant Naiknavare, Raju Bhagia, Suresh Mahajan, Rajan Bunage, Pramod Sant, Deshpande, Nitin Gadkari, others, and myself, embarked on the journey from our hostel in Andheri to Grant Road. Reaching the restaurant on time, we threw ourselves into the extravagance of the party…a feast of laughter, stories, and flavours that danced on our palates!

As the clock struck midnight, we made an unconventional decision. The decision that would turn this night into an unforgettable adventure! Instead of heading straight back in taxis, we resolved to walk all the way to our hostel, embracing Mumbai's quiet nocturnal charm.

Our journey began. Girgaon Chowpatty, our first stop, welcomed us with its calm waves and the cool, salty breeze of the Arabian Sea. The moonlight shimmered on the water as we paused to soak in the serenity, with laughter and light-hearted jokes echoing across the quiet shore.

As we walked onward, the iconic Mahalaxmi Temple came into view. Bathed in moonlight, its spiritual aura seemed to bless our adventure, imbuing us with newfound energy. 

Nearby, Haji Ali, standing boldly amidst the rippling waters of the Arabian Sea, left us speechless. Its white dome glowed softly under the night sky, surrounded by the gentle hum of waves.

The heart of the city was calling as we made our way past Dadar TT Circle. The crossroads  were wide open and peaceful that night, with just a few vehicles breaking the silence. 

The view of Mahim Church, with its graceful silhouette, lent a moment of peaceful reflection before our journey resumed.

Bandra's seaside road proved rejuvenating, as the Arabian Sea reappeared to accompany us. The iconic Sea Rock Hotel, standing tall against the shimmering waters greeted us. The sea breeze carried laughter and songs, pushing us forward with renewed vigour.

As the night stretched on, Vile Parle and Andheri marked the final stretch. We were approaching to the end of our epic trek. 

And then, as dawn broke, we finally reached our hostel at SPCE. The sky, tinged with hues of orange and gold, greeted us warmly. The rising sun painted the campus in soft light, as if welcoming us back from our night of exploration. Birds began their morning songs, and the cool morning breeze carried with it a sense of calm and renewal. For a moment, time seemed to pause; the world waking up while we wrapped up our extraordinary journey!

Mumbai at night had wrapped us in its magic! 

That wasn't just a walk! 

That was a celebration of friendship!

That was a celebration of youth!

Every step walked that night is remembered!

Dr. Mahendra Ingale, Former Principal @Pune, March 2025

Dear ones,

Are you ready for breath-holding Part 9 of Heart Beats of SPCE?

Warning: Students are advised not to attempt such hilarious adventure rather misadventure.

The Great Prank of 1980!

 

Heart Beats of SPCE: Part 9

The Great Prank of 1980!

As a young student, I found immense joy in the magic of classical songs from Hindi cinema. One of my favourite songs was:

‘April Phool Banaya 

To Unko Gussa Aaya…’. 

This beautiful, romantic song from the 1964 movie, ‘April Fool’ was filmed on the lovely duo Vishvajit and Saira Banu, and sung by legendary Mohammed Rafi in his magical voice. Its lively tune and playfull lyrics, perfectly captured the mischief and fun of the occasion, April Fool. During my diploma days, I often drew inspiration from the light hearted vibe of this song and played pranks on my class fellows. 

But in 1980, I decided to do something extraordinary on the eve of April Fool occasion. My roommate Rajan Bunge was having Rampuri Knife with him, in his suitcase. I decided to use it as a central object in my prank.

On that unforgettable night, just at midnight, I put my plan into action. Secretly, I took Rajan's knife from his suitcase, making sure no one noticed. Armed with a bottle of red ink that I had cleverly procured earlier, I slipped into the toilet block. Under the dim lights, I spread the red ink generously across the floor, creating what looked like a pool of blood. I placed the Rampuri knife near my "body," switched off the lights, and lay down on the floor, pretending to be the victim of a gruesome murder.

I had only myself and my breath for company as I waited in complete darkness. Minutes ticked by, and finally, I heard someone enter the toilet block. Later, I learned he was Bava, final year Mechanical student. In the eerie silence, I felt his footsteps getting closer. He was murmuring a song, unaware of the chilling scene ahead. Suddenly, he stumbled upon the knife and noticed the "blood" and the motionless body.

I could feel his panic even before he tried to shout-but he couldn't! Frozen in fear, he quickly ran away out of the toilet block, letting out a blood-curdling cry:

"Murder! Murder!!" His desperate scream pierced the night, waking up the entire wing.

Within moments, students from all corners of the hostel gathered outside the toilet block, torches in hand, whispering in confusion. Some were still half-asleep, while others, who were working on their termwork submission, were wide awake. A few courageous students ventured inside. As their torchlight fell on me, lying lifeless on the floor, the whispers turned into gasps.

"That's Ingale from Diploma!" one of them exclaimed, recognizing me from my clothes and build. The scene escalated quickly-rumors and speculations flew through the crowd.

Some remembered my adventurous antics during Holi, while others debated if I had enemies within the hostel or outside. My roommates, Rajan Bunge and Suresh Mahajan, were bombarded with questions, though they had no idea what was going on.

 …And Rector, Prof. Bhavani Prasad arrived at the scene. There was a pin drop silence! Bava briefed him. Grasping the situation, he instructed Shri Balkrishna, the hostel clerk, to inform the D.N. Nagar police station in Andheri. As these words hit my ears, a surge of panic coursed through me. Things had gone farther than I had planned.

Just as Balkrishna running to make the call, I decided it was time to end the drama.

Springing up from the floor, I walked to the door and shouted at the top of my lungs, “April Fool!  Enjoy!!” 

For a moment, there was dead silence! 

And then, chaos erupted again-but this time, it was shock and disbelief.

Students screamed and ran in all directions, their faces a mix of relief and anger. To prove my point, I am well, I went back inside, retrieved the empty red ink bottle from under the wash basin, and showed it to them. 

Slowly, the truth dawned on everyone. It was all just an elaborate prank- April Fool!

Prof. Bhavani Prasad, however, was far from amused. His face turned red with fury, but he managed to stay silent for a while. Then, in a calm yet stern voice, he said, "Mr. Ingale, see me tomorrow in my chamber!" With that, he walked away, leaving the crowd to disperse.

Dr. Mahendra Ingale, Former Principal @ Pune, March, 2025

P. S. :

1.This story was published in College Magazine ‘Sarjanika’ of 1980-81.

2.Warning:Students are advised not to attempt such hilarious adventure, rather misadventure.