‘अभियांत्रिकी स्पंदने’—पुण्याच्या ज्ञानपरंपरेत एक नवा ठसा!

 

‘अभियांत्रिकी स्पंदने’—पुण्याच्या ज्ञानपरंपरेत एक नवा ठसा!

पुणे—विद्येचं माहेरघर!

या शहराने ज्ञान, संस्कृती, आणि विचारांची उज्ज्वल परंपरा जपली आहे!

डेक्कन जिमखाना हे त्या परंपरेचं तेजस्वी प्रतीक, जिथे विचारांचे दीप उजळतात, आणि नव्या कल्पनांना दिशा मिळते!

येथे Book Ganga International Book Store या प्रतिष्ठित दालनात माझं पुस्तक, ‘अभियांत्रिकी स्पंदने’ पोहचलं ! प्रतिष्ठित लेखकांच्या पुस्तकांसोबत ते दिमाखाने स्थानस्थ झालं! माझ्यासाठी हा अत्यंत अभिमानाचा क्षण ! 

पुण्यातील काही जिवलग मित्रांनी सुचवले की हे पुस्तक Book Ganga मध्ये उपलब्ध असावे. त्यांच्या सूचनेनुसार मी त्वरित श्री. विवेक कुलकर्णी यांच्याशी संपर्क साधला आणि संध्याकाळी त्या दालनात पोहोचलो. मॅनेजर श्री. जोग यांनी अत्यंत आत्मीयतेने स्वागत केले. त्यांनी बुकगंगाच्या योजना, वेबसाइट, ऍप आणि लेखकांसाठी असलेल्या सोयींबाबत सविस्तर माहिती दिली. श्री. कुमार यांनी पुस्तक ठेवण्याच्या औपचारिकता तत्परतेने पूर्ण केल्या. मी पुस्तकाच्या काही प्रती त्यांच्याकडे सुपूर्त केल्या. या प्रतींची विक्री झाल्यावर, पुढील मागणी नोंदविल्यानंतर त्याप्रमाणे प्रती उपलब्ध करून दिल्या जातील अशी व्यवस्था करून दिली. पुस्तकावर २५% सवलत देण्याचा निर्णय त्यांनी घेतला—वाचकांसाठी एक आनंददायक बाब!

मा. विठ्ठलराव दीक्षितांचा वारसा लाभलेले, Book Ganga  हे केवळ पुस्तकांचे दुकान नाही, तर एक सांस्कृतिक केंद्र आहे. येथे मराठी आणि इंग्रजी भाषेतील विविध विषयांवरील पुस्तकांचा खजिना आहे. मी पूर्वीही येथे अनेक पुस्तकांची खरेदी केली आहे. त्या आनंदाच्या आठवणींमध्ये, शेजारी असलेल्या चितळेंकडून बाकरवडी घेण्याचा मोहही अनेकदा अनिवार झाला आहे—कधी पुस्तकांनंतर, तर कधी अगदी उलट!

पण आजचा दिवस वेगळा होता. आज माझेच पुस्तक त्या दालनात स्थान मिळवत होते. पुण्याच्या ज्ञानपरंपरेत माझ्या लेखणीचा ठसा उमटत होता! हा विचारच मनाला गहिवरून टाकणारा होता! 

मॅनेजर आणि कर्मचाऱ्यांच्या सहकार्याने काही सुंदर क्षण टिपले गेले! विविध पुस्तकांचे दर्शन घेत, वेळ कसा गेला कळलेच नाही. बाहेर पडताना ओलाने घरी जाण्याचा विचार होता, पण त्या जागेपासून निघावेसेच वाटत नव्हते.

मी बुकस्टोरच्या बाहेर बराच वेळ उभा राहून रस्त्यावरची ट्रॅफिक न्याहाळत होतो. समोर छत्रपती संभाजी महाराजांचा भव्य आणि प्रेरणादायी पुतळा दिसत होता. तो बघून मन भारावून गेले. संध्याकाळच्या गारव्यात पावसाचे बारिक तुषार हवेत विरघळत होते. दिवसभराच्या संततधार पावसाने रस्ते, झाडे, वाहने सगळेच ओलेचिंब झालेले. हातात छत्री होती, पण ती उघडावीशी वाटलीच नाही. वातावरणात एक वेगळीच जादू होती!

ओलाने मी पाऊण तासात घरी पोहोचू शकलो असतो, पण त्या सुंदर संध्याकाळची अनुभूती घेत थोडं चालावं असे मला वाटले. मी चितळेंच्या समोरून, फर्ग्युसन रस्त्यावरून चालत निघालो. मला आवडणारा पुण्यातील हा सगळ्यात सुंदर रस्ता! रस्त्याच्या दुतर्फा असलेली प्रतिष्ठानं न्याहाळत, रुपाली, वैशाली समोरून, फर्ग्यूसन कॉलेजच्या बाजूने चालत, संत तुकाराम पादुका, संत ज्ञानेश्वर पादुका चौक ओलांडून पुढे चालत भारतरत्न अटलबिहारी वाजपेयी उड्डाण पुलापर्यंत पोहचलो. पदपथावरून चालतांना, छत्रीला आणि स्वतःला सांभाळत, टिपता येतील तेव्हढे क्षण कॅमेऱ्यात टिपले! उड्डाण पुलाखालून काटकोनात वळून कृषी महाविद्यालयाच्या बाजूने शिवाजीनगर मेट्रो स्टेशनला पोहोचलो. तेथून मेट्रोने भोसरी स्टेशनवर उतरलो, तेव्हा रात्रीचे ९.३० वाजले होते!

सरदार पटेल कॉलेज ऑफ इंजिनिअरिंग मधे शिकत असतांना, मध्य रात्री नंतर, ग्रँट रोडवरील दिल्ली दरबारहून चालत, रात्रीची मुंबई न्याहाळत हॉस्टेलला पोहोचलो तेव्हा सूर्योदया पूर्वीच्या नारंगी आणि सोनसळी छटांनी न्हालेले आकाश कॅम्पस वर स्वागत करीत होते; त्या क्षणाची आठवण होऊन एक नवीन स्पंदन निर्माण झाले ! 

प्रा. डॉ. महेंद्र इंगळे, पुणे @ ऑगस्ट १८, २०२५

ता. क.:  ‘संध्या रात्रीचा फर्ग्युसन रोड’  हा स्वतंत्र ब्लॉग लिहणार आहे, जसा ‘लाँग मार्च’  हा रात्रीच्या मुंबईचे वर्णन करणारा ब्लॉग लिहला आहे. 

 

 

 

वंदे भारत- संस्मरणीय प्रवास!

 वंदे भारत- संस्मरणीय प्रवास!

आज, नव्याने सुरू झालेल्या अजनी- पुणे ‘वंदे भारत’ ने जळगाव वरून पुण्याला आलो. ३.२८ ला प्रवास सुरू झाला. ९.५० ला रात्री पुण्याला पोहचलो. 

उद्घाटनानंतर, वंदे भारतने पहिल्यांदाच प्रवास करीत असल्याने, गाडीत आसनस्थ होताच पहिल्यांदा Wikipedia वर त्या विषयीची माहिती वाचली. 

शेजारी बसलेला तरुण आपल्या सॅमसंगच्या टॅब वर ‘ब्लॉकचा’ गेम खेळण्यात मग्न दिसला. एक लेव्हल पूर्ण होताच त्याने थोडा पॉझ घेतला. मी त्याच्याशी संवाद साधला. मी कशा पद्धतीने संवाद साधतो, त्यात माझे पांढरे केस कसे उपयुक्त ठरतात हे मी ‘ Grey Hair, Golden Journey! ‘ या माझ्या ब्लॉग मधे सविस्तरपणे लिहलेच आहे!

२३ वर्षाचा, नागपूरचा हा तरुण हिंजवडी, पुणे येथील फेज -३ मधील मायक्रोसॉफ्ट मधे सॉफ्टवेयर इंजीनियर म्हणून कार्यरत होता. 

भारती विद्यापीठातून त्याने कॉम्प्युटर इंजीनियर मधे B. Tech. आणि त्या सोबत AIML (Artificial Intelligece and Machine Learning) केले होते. ग्रॅज्युएट झाल्यानंतर त्याने मायक्रोसॉफ्टकडे अप्लाय केले. त्यात त्याचे सिलेक्शन होऊन त्याला ८० लाखाचे पॅकेज मिळाले हे ऐकतांना त्याच्या विषयी कौतुक वाटत होते.

US ने लावलेल्या टॅरिफचा सॉफ्टवेयर कंपन्या व त्यात काम करणाऱ्या इंजीनियरवर कसा परिणाम होईल या बद्दल त्याने आपले मत मांडले. वंदे भारत व त्यात असलेल्या सुविधांबाबतही त्याने बरीच माहिती दिली.

‘Data’ बद्दल आम्ही चर्चा केली. याविषयाशी संबंधित माझा ‘Who You Are?’ हा ब्लॉग त्याने उत्सुकतेने डाऊन लोड करून घेतला. 

त्याचे काम Coding करणे होते- तंत्रज्ञानाच्या सूत्रांना आकार देणे!

माझे काम Decoding करणे- अंतर्मुख होऊन अनुभवांचे अर्थ शोधणे!

त्याची सडपातळ शरीरयष्टी, बारीकशी दाढी, उजळ वर्ण, पांढऱ्या शर्टसह फॅशनेबेल जीन,  आणि चेहऱ्यावरील तेज बघून मी, ‘ तू मायक्रोसॉफ्ट मधे शोभून दिसतोस’ अशी कॉम्प्लिमेंट दिल्यावर त्याच्या मित्रांनी मनमोकळं हसून दाद दिली!

थोड्या वेळाने टिकट चेकर आले. त्यांचा राखाड्या रंगाचा यूनिफॉर्म बघून मी त्यांना त्याविषयी विचारले असता, ‘ Premier Train मधे हा यूनिफॉर्म असतो.’ असे त्यांनी सांगितले. त्यांची वागणूक अतिशय सौजन्याची होती. 

मधून मधून भारतीय रेल्वे कडून यात्रा सुखद आणि मंगलमय व्हावी याकरिता शुभेच्छा दिल्या जात होत्या!

समोरच्या डिस्प्ले वर गाडीचा वेग व पुढील स्थानकाची माहिती माहिती दिसत होती. जळगांव स्थानकावर गाडीला ७/८ मिनिटांचा झालेला उशीर झाला होता. जळगांव मनमाड दरम्यान १२९ किमीचा वेग गाठून होता गाडीने वेळ भरून काढला. थोड्या वेळाने कॉफी आली. कॉफ़ी छान होती आणि अटेंडेंट स्मार्ट, इंग्रजी बोलणारे!

पुढच्या सीट वर बसलेले पती-पत्नी यांनी आपले सीट रोटेट करून, विंडोला समांतर करण्याचे ठरविले. ते करण्याकरिता मी त्यांना थोडी मदत केली. Executive Chair Car (ECC) मधील सीट ३६० डिग्री मधे फिरवण्याची सुविधा आहे. सीट आडवे झाल्याने मलाही वाइड विंडो व्ह्यू मिळाला. बाहेर पाऊस पडत असल्याने नयनमनोहर दृश दिसत होते!

पती-पत्नी आपल्या जागेवर स्थिरावल्यानंतर, मी त्यांना ‘मिर्झा एक्सप्रेस’ मधील, रिव्हॉल्विंग चेअर संबंधातील विनोद, माझ्या पद्धतीने सांगितला. ‘DHMS असलेल्या डॉक्टर मिर्झांनी आपल्या गावी दवाखाना सुरू केला. मोठ्या उमेदीने त्यांनी रिव्हॉल्विंग चेअर घेतली. पण दवाखाना चालत नव्हता. शेजारचे लोक आपल्या लहान मुलांना त्यांच्याकडे घेवून यायचे व खुर्चीत बसवून गोल फिरवायचे. यावरून डॉ. मिर्झांना एक कल्पना सुचली. प्रत्येकी आठ आणे घेवून लहान मुलांना रिव्हॉल्विंग चेअरवर बसवून गोल गोल फिरवायला त्यांनी सुरू केले.’ हे दाम्पत्य नागपूरचे असल्याने त्यांना हा विनोद परिचित होता. वातावरण थोडे हलके फुलके झाल्यावर त्यांच्याशी छान गप्पा गोष्टी झाल्या. 

प्रवास फक्त साडे सहा तासांचा असल्याने वेळ कमी पडला!

पुणे स्टेशन आले.

गाडी प्लेटफॉर्म नंबर ५ वर थांबली. 

मी पिंपळे सौदागरला राहत असल्याने स्टेशनच्या मागच्या बाजूने बाहेर पडलो. 

स्टेशन समोरील,  ट्रेन बोगी प्रमाणे सजवलेल्या, ‘हल्दीराम’ मधे जेवण घेवून, Ola मधून रात्री ११ वाजता घरी पोहचलो.

वंदे भारत मधील प्रवास केवळ आरामदायक नव्हता, तर तो संवाद आणि अनुभवांचा उत्सव होता!

प्रा. डॉ. महेंद्र इंगळे, पुणे @ ऑगस्ट १५, २०२५

Grey Hair, Golden Journey !

 Grey Hair, Golden Journey !

There’s a quiet joy in witnessing the birth of a place—and a deeper satisfaction in watching it flourish. I’ve always found myself drawn to new beginnings: the inauguration of a mall, the launch of a metro line, the maiden flight of a regional airline. These aren’t just events to me; they’re milestones in a living story, and I feel privileged to be part of them.

Years ago, I stood at the inauguration of 'Westend Mall' in Aundh, Pune, and more recently, at the opening of  'Phoenix Mall of the Milennium' in Wakad. I wrote Google reviews, shared photos, and watched these spaces evolve into vibrant hubs of community life. Today, they feel like second homes. I often take Madhura there. She has grown up exploring these places with wide-eyed wonder. I still remember when she wasn’t even a year old, yet she walked all six floors of Westend Mall, her tiny feet echoing with joy!

When 'Fly91' launched its Jalgaon–Pune flight, I was among the first to book a ticket. I traveled, documented the experience, and wrote a blog. Similarly, when Pune Metro’s first phase was completed, I journeyed from Jagatguru Sant Tukaram Station to Fugewadi, marveling at the engineering feat, especially the Diamond Cutters used for tunneling. I penned my reflections, blending technical insights with the thrill of progress.

Now, with the Vande Bharat Express connecting Ajani (Nagpur) to Pune, I’m preparing for another journey. In a week, I’ll board the train from Jalgaon, eager to experience this new chapter in connectivity.

Innovation doesn’t only live in infrastructure, it thrives in small ventures too. When a young IT engineer in Pune launched 'Kannu Ki Chai', I visited the outlet near my home in Pimple Saudagar, Pune. I still go there often, sipping tea and chatting with bright minds who carry the spark of creativity.

My love for Mumbai runs deep. When the 'Bandra–Worli Sea Link' opened, I took a taxi from Bandra just to experience the drive. The view of the Arabian Sea was breathtaking!  I’ve captured essence of Arebian Sea in my book.

What makes these experiences richer is the human connection. As an engineer with an MBA in finance; and yes, my grey hair, I find it easy to engage with the people behind these projects. Over a cup of tea, they share stories of challenges and triumphs. There’s a quiet respect, a recognition of shared curiosity and lived wisdom. Occasionally, family insists I color my hair, but I prefer the silver strands; they’re my badge of experience, and they open doors to conversations that matter.

There’s more to share, more places to explore, and more stories to tell. This journey of discovery, dialogue, and delight is far from over!

 

 

 

 

 

 

 

अभियंता भवन!

 अभियंता भवन!

आज, जळगांव जिल्हा शासकीय अभियंता सहकारी पतपेढीच्या, ‘अभियंता भवन’ या नवीन वास्तूला, माझ्या पत्नी इंजि. सौ. लता इंगळे यांच्या सोबतीने भेट देण्याचा योग आला. 

वास्तूत प्रवेश करताच, आम्हा सर्वांचे प्रेरणादायी व्यक्तिमत्व, महान अभियंता भारतरत्न सर मोक्षगुंडम विश्वेश्वरैय्या यांचा, नाजूक कलाकृतीच्या पेडस्टल वरील सुंदर अर्धाकृती पुतळा, त्यामागील धरणाच्या प्रतिकृतीतून बाहेर पडून वाहत येणारा जलप्रवाह व त्यातील नयनरम्य रोषणाई बघून मन प्रसन्न झाले. 

यानिमित्त येथील वाचन कट्टा, वाचनालय, विविध कक्ष, थोर विभूतींच्या प्रतिमा, जळगांव जिल्ह्यातील जलसंधारण विभागांतर्गत असलेल्या विविध प्रकल्पांच्या, धार्मिक स्थळांच्या तसेच महाराष्ट्रातील पर्यटन दृष्ट्या महत्वाच्या असलेल्या स्थळांच्या डिजिटल स्वरूपातील आकर्षक चित्राकृती बघून आनंद झाला. 

आमचे मित्र, निवृत्त अभियंता आणि संस्थापक चेअरमन इंजि. साहेबराव पाटील यांच्या कल्पकतेतून आणि अथक परिश्रमातून हा प्रकल्प साकार झाला आहे. येथे वाचन दिन, अभियंता दिन, जल संधारण विषयावर चर्चा, विविध प्रकारच्या औपचारिक आणि अनौपचारिक कार्यक्रमांचे आयोजन केले जाते.

यानिमित्त, पतपेढी द्वारा संचालित वाचनालयाला ‘अभियांत्रिकी स्पंदने’ हे पुस्तक मी भेट दिले. 

पतपेढी द्वारा दर वर्षी, महान अभियंता भारतरत्न विश्वेश्वरैय्या यांच्या जयंती निमित्त, १५ सप्टेंबर रोजी अभियंता दिन साजरा केला जातो. यात समजोपयोगी कार्य करणाऱ्या व्यक्ती, आदर्श अधिकारी, सभासदांचे गुणवंत पाल्य यांचा गुणगौरव केला जातो. त्याबद्दल पतपेढीच्या पदाधिकाऱ्यांचे मनःपूर्वक कौतुक आणि त्यांच्या उपक्रमांना हार्दिक शुभेच्छा!

गोम आणि तत्वज्ञ!

 गोम आणि तत्वज्ञ!

—————————————————————————

विडंबनात्मक लेखन हा वाचकांपर्यंत पोहचण्याचा एक प्रभावी मार्ग आहे. कारण हे लेखन वाचकाला अंतर्मुख करते. विडंबनाच्या माध्यमातून मानवी स्वभावावर आणि व्यवहारावर सूक्ष्म भाष्य करता येते. यात लेखक स्पष्टपणे अर्थ सांगत नाही, तर वाचकांच्या संवेदनशीलतेवर तो अर्थ शोधण्याची जबाबदारी सोपवतो. 

—————————————————————————

गोम ही एक सर्पिणी कृमी! तिच्या शरीराचे अनेक खंड, प्रत्येक खंडावर दोन पाय ! चाळीस पेक्षा अधिक पाय असलेली गोम, पायांचा विशिष्ट पद्धतीने उपयोग करून, शरीर मागे पुढे करीत ती अतिशय लयबद्ध पद्धतीने आणि वेगात चालते. तिच्या चालीत एक सहजता, एक गती, एक सौंदर्य असते!

ती चालत असतांना एका ‘तत्त्वज्ञाने’ तिला थांबवून प्रश्न विचारला, ‘तू चालायला सुरवात करताना कोणता पाय पहिल्यांदा उचलतेस ?’

या तत्त्वज्ञाने कृष्णद्वीपातून व्यवस्थापन शास्त्राचे प्रशिक्षण घेतले होते. त्याच्या मनात संशोधन सुरू असते, ‘गोम मधे इतकी ऊर्जा कुठून येते?’ , ‘ तिने पायांचा कार्यक्षम वापर केल्यास तिचा वेग वाढू शकेल काय?’  या विषयी सखोल अभ्यास करण्याकरिता त्याने प्रश्न विचारला होता.

गोम थांबली. ती गोंधळली. यापूर्वी, तिने याबाबत कधी विचार केला नव्हता. ती विचार करू लागली. पण तिला या बाबत काही एक सुचत नव्हते. कधी डावा, कधी उजवा, मागचा आणि पुढचा पाय उचलून बघून ती प्रात्यक्षिक करून पाहू लागली. या प्रक्रियेत, ती जागच्या जागी उलट सुलट होत होती. वर जात होती, खाली पडत होती. तिच्या आजू बाजूला अनेक कृमी, किटक जमले आणि तिची गंमत बघू लागले. यातील काही तिचे भक्ष्य होते. 

गोम प्रश्नाचे उत्तर देण्याच्या स्थितीत नाही हे पाहून तत्वज्ञ शांतपणे निघून गेला!

प्रिय मित्रा,

 प्रिय मित्रा, 

Autobiography या ब्लॉगमुळे प्रभावित होऊन तू मला पुस्तक लिहण्याविषयी मार्गदर्शन मागितले हे फार बरे केले! तुला वैक्तिक मार्गदर्शन, खरे तर अनुभव कथन केलेलेच आहे. त्यात थोडा बदल करून, आणखी काही जणांना ते उपयुक्त ठरू शकेल आणि माझ्या लेखन प्रक्रियेविषयी माहितीही कळेल म्हणून हा ब्लॉग लिहीत आहे.

काही दिवसांपूर्वी, ‘Write Autobiography!’ ही पोस्ट मी FB वर लिहली. अनेकांना ती आवडली. त्यावर त्यांनी भरभरून प्रतिक्रिया दिल्या. इंग्रजीत लिहिलेल्या पोस्टलाही एव्हढा प्रतिसाद मिळतो हे बघून माझा उत्साह निश्चितपणे वाढला. मग मी ती पोस्ट ‘Medium’ करिता लिहली. या प्लेटफॉर्मवर लिहतांना, काही औपचारिकता पाळून, मोजक्या शब्दात प्रभावी पणे कसे लिहता येईल याचा विचार करून, त्या अनुषंगाने लिखाणात बदल करावा लागतो. त्या नुसार बदल करून मी ‘Why Every Great Person Must Write His Autobiography’ या शीर्षकाचा ब्लॉग लिहला.

Medium वर नवोदित लेखकांपासून ते Strategy Advisor Roger Martin, Best Selling Author Jon Krakauer, 44th President of US Barack Obama यांच्या सारखे मान्यवर लिहतात.

मागच्या आठवड्यात, Medium कडून, माझ्या सर्व पोस्ट पैकी ही सर्वात जास्त पाहिली गेलेली पोस्ट म्हणून अभिनंदनपर संदेश आला. तो मी आपल्या सोबत शेयर केला. फेसबुकवरून, असे अभिनंदनपर संदेश नेहमी येत असतात. ते स्वतःहून माझ्या पोस्ट Recommond करत असते.

आज तर या पोस्ट मधील, ‘Share your story when the time is right, and when the people are ready to listen!’ हा quote वापरून त्यावर मी रील बनविला. तो ही अनेकांना आनंद देत आहे.

लेखनाचे विविध प्रकार आहेत. पण मी या ब्लॉग मधून, आत्मचरित्रात्मक पुस्तक लिहण्याबद्दल लिहले आहे. पण ते इतर लेखनालाही काही प्रमाणात लागू होऊ शकते.  

प्रिय मित्रा, 

तू पुस्तक लिह. जरूर लिह. पण काही गोष्टींकडे लक्ष असू दे. फक्त लक्ष असू दे. त्यामुळे विचलित होऊ नकोस.

तु Whatsapp वर लिहतोस. वेग वेगळ्या ग्रुपवरील मित्रमंडळी ते वाचतात. त्यावर 👍आणि 👌 असे करतात. सावधान! येथेच सावधान होण्याची वेळ आहे. ती तु साध. पुस्तक लिहल्यावर ते वाचतीलच याची खात्री देता येणार नाही. तुझ्याकडे असलेल्या व्यवहारिक शहाणपणाचा येथे वापर कर आणि पुस्तक लिही.

व्यक्ती तेवढ्या प्रकृती असे आपण म्हणतो. पण प्रामुख्याने जगात दोन प्रकारची माणसे आहेत. शहाणे आणि वेडे! तसे ते नसते तर जग नीरस झाले असते. संपूर्ण विश्व हे विरोधभासाने भरले आहे. स्त्री-पुरुष, रात्र-दिवस, सुख-दुःख, काळा-गोरा, चांगला- वाईट तसेच शहाणे आणि वेडे ! कोणाच्या पंक्तीला बसायचे ते तू ठरव, कारण या प्रक्रियेत तुला अनेक व्यवहार्य सल्ले मिळतील. 

लिहणे महत्त्वाचे. किती जण वाचतात ते गौण आहे. लिहणे तुझी मानसिक गरज असू शकते. पूर्वी व्हॉट्सअप नव्हते तेव्हा तु ४० पानी वहीत लिहायचा. एखाद दुसरा लेख किंवा अभिप्राय वृत्त पत्रात छापून यायचा. आता ते ही सोपे राहिले नाही. प्रासंगिक लिहण्या करिता सध्यातरी WA आणि FB शिवाय पर्याय नाही. तुला फार लिहतो म्हणून ग्रुप वरुन काढून टाकल्यास पुन्हा एकदा नोटबुक आणि पेनला शरण जा! पण लिहीत राहा.

लेखन हे अभिव्यक्त होण्याचे एक साधन आहे. त्याच्यामुळे सर्जनशीलता वाढते. म्हणून तू लिहीत रहा. FB ला शरण जा. सावधानता बाळगून, Friends आणि Followers च्या जाळ्यात न अडकता तेथे भरभरून लिह, म्हणजे टाईप कर. मग तेथेही लोक तुला सांगतील. तुला दैवी देणगी लाभली आहे. तुझ्यावर सरस्वतीची कृपा आहे वगैरे. काही जण ‘I am proud of you’ असे लिहून तुझे कौतुक करतील. तुला GIF पाठवतील. यातील मनापासून किती आहेत हे जाणण्याचा प्रयत्न कर. ‘Who You Are?’ हा माझा ब्लॉग वाचल्यावर ते समजण्यास तुला मदत होऊ शकते. तू उद्यपित होऊ नकोस. विचलित होऊ नकोस. मध्यात राहा. सावधान!

पुस्तक लिहिणे आणि प्रकाशित करणे आता फार सोपे झाले आहे. Amazon KDP आणि Pothi.com या सारख्या प्लॅटफॉर्म्सवर एक रुपयाही खर्च न करता, ७२ तासात तुझे पुस्तक प्रकाशित होऊ शकते आणि जगभरात ते कुठेही वाचले जाऊ शकते. POD म्हणजे प्रिंट ऑन डिमांड या पद्धतीची निवड करून, वाचकांना विकत घेण्याकरिता link उपलब्ध करून दिल्यास, पाणी पावसाचा, ट्रॅफिक, पार्किंग असा कुठलाही त्रास न होता, १ ते १००० प्रती तिसऱ्या दिवशी घरपोहच मिळू शकतात. यात काही अडचण आल्यास मी आहेच. लिहणे, शीर्षक, प्रूफ रीडिंग, कवर डिझाईन- फ्रंट, बॅक, स्पाइन-, बुक साईज, फॉरमॅटिंग, पेपर टाइप, स्केचेस, एडव्हर्रटाइजमेंट, मार्केटिंग, SEO, Website Design, पॉडकास्ट याचा माझ्याइतका क्वचितच एखाद्या लेखकाला अनुभव असेल! तेव्हा तू पुस्तक लिहायला सुरवात कर. 

खरे तर असा सल्ला देणे हा वेडेपणाच आहे. शहाण्याने हे करू नये. पण केवळ मित्रप्रेमामुळे मी ते केले हे एक कारण. आणि दुसरे…

ज्यांना सत्य समजले आहे ते बोलत नाहीत आणि लिहित नाहीत. मला ते अद्याप समजले नसल्याने, ते समजेपर्यंत मी बोलणार आहे आणि लिहणार आहें. या प्रक्रियेतून त्याच्या अधिक जवळ मी जाऊ शकेल असा माझा विश्वास आहे!

तुझाच,

महेंद्र इंगळे, जळगांव @ ऑगस्ट ६,२०२५

Who You Are ?

Who You Are ?

While walking the track this morning, a quiet phrase surfaced in my mind - ‘Carried Away.’ It felt like a nudge from within, prompting me to write this blog. As I often say in my poem: ‘Let Not The Eyes Become Old!’
Even today, my eyes,  still curious and searching, look at the world not as an observer, but as a writer, trying to sense the moments.

Since my student life, I’ve had the privilege of closely witnessing and sometimes actively arranging events that brought great personalities into view. Many of these memories live in the pages of my book. And now, as I shape another book, I continue to meet and reflect upon such inspiring individuals.

What strikes me today is the quiet paradox: When greatness walks too close, many fail to recognize it !

In life, proximity can blur perception. A person might be wise, kind, or deeply inspiring, but if he is always around us, we begin to take him for granted.
We silently think, "How can he be great? He is so close to me."
The aura fades not because the person has diminished, but because our gaze becomes routine.

We often seek awe in distant lands, grand stages, or curated personas. Yet the wisdom we truly need might be sitting beside us, silent, steady, and consistent.

In today’s age of amplified impressions, we are constantly bombarded with content; celebrity voices, grand lectures and preachings, theatrical presentations, and glittering media events. It’s easy to be ‘carried away’.

But I offer a gentle caution:

Before accepting any transformative thought, ask:

• Who is the speaker behind the podium, and the author who penned the book?
• What values does he or she truly live by?
• Is the message consistent with the messenger's character?

Don’t get carried away by:

• Multimedia slides or PowerPoint charm
• Grand event arrangements or celebrity appearances
• Polished advertisements or enthusiastic reporting

Check authenticity. Truth lives in consistency and silent depth, not in theatrical display.

Some days ago, I shared a reflection on social media; a thought that continues to echo through this blog:

“Where is the wisdom we have lost in knowledge? Where is the knowledge we have lost in information?” — T.S. Eliot
And I extended it:
“Where is the information we have lost in data?”

This journey from data to wisdom is sacred. Data, when processed, becomes information. Information refined becomes knowledge. Knowledge judiciously applied is wisdom.

But biased or corrupted data cannot become wisdom. It fails the journey.
That’s why, when reading a book or listening to a speaker; especially one aiming to transform—you must examine not just the message, but the messenger.

The path to a meaningful life doesn’t lie in following the loudest voice; it lies in discovering the truest one. And often, that voice isn’t far from us. It may reside in someone we meet daily, whose values are lived, not performed.

Don't lose focus. As you ask yourself, “Who Am I?”, take a moment to turn your gaze toward the one standing behind the podium; and the author of transformation, the narrator of change. Ask him, “Who You Are ?” True insight unfolds only when both voices are questioned with equal sincerity!